[...] Η ελληνική έκδοση του λεξιλογίου αποτέλεσε ένα δύσκολο εγχείρημα για πολλούς λόγους. Ο σημαντικότερος εξ αυτών ήταν ότι το πρωτότυπο αποτελείται από τέσσερις γλώσσες και όχι από μία, όπως συμβαίνει σε μια συνήθη μεταφραστική περίσταση. Η μετάφραση του λεξιλογίου θα έπρεπε, δηλαδή, να γίνει με βάση τέσσερα πρωτότυπα κείμενα, τα οποία εμφανίζουν σημαντικές διαφορές μεταξύ τους, όσο και αν κάτι τέτοιο φαίνεται παράξενο. Οι ορολογίες στην κάθε γλώσσα αντικατοπτρίζουν τη γλωσσική και γλωσσολογική ιδεολογία της αντίστοιχης γλωσσικής και επιστημονικής κοινότητας και, ως εκ τούτου, δεν είναι απόλυτα παραλληλισμένες μεταξύ τους. Αυτό προκάλεσε στην αρχή ένα σχετικό σκεπτικισμό γύρω από τη μεθοδολογία που θα έπρεπε να ακολουθηθεί. Αποφασίστηκε τελικά η μετάφραση του λεξιλογίου να γίνει με βάση τρεις γλώσσες ταυτόχρονα, τα γαλλικά, τα αγγλικά και τα γερμανικά, καθώς αυτές οι γλώσσες αντιστοιχούν στις σχολές μετάφρασης που έχουν επικρατήσει στον ελληνόφωνο χώρο και έχουν επηρεάσει αποφασιστικά τη θεωρητική αντίληψη των διδασκόντων. Από αυτές τις γλώσσες, άλλωστε, διεξάγεται σήμερα ο μεγαλύτερος όγκος των μεταφράσεων στον ελληνόφωνο χώρο, είτε πρόκειται για τεχνική, είτε για λογοτεχνική μετάφραση. Ωστόσο, οι ισπανικοί όροι παρέμειναν κάτω από κάθε λήμμα στην τελική παρουσίαση της "Ορολογίας".
Αν και τα πρωτότυπα είναι τρία, η καταγραφή των όρων οι οποίοι θα μεταφράζονταν έπρεπε, σε πρακτικό επίπεδο, να γίνει στη βάση μίας από αυτές τις γλώσσες και να ακολουθήσει η αντιστοίχιση των υπόλοιπων γλωσσών. Ως βασική γλώσσα επελέγη η Αγγλική, καθώς τα περισσότερα λεξικά και γλωσσάρια γλωσσολογικών όρων στον ελληνόφωνο χώρο αφορούν το ζεύγος γλωσσών αγγλικά - ελληνικά και θα ήταν πιο πρόσφορη μια πρώτη απόπειρα απόδοσης των όρων στα ελληνικά με βάση τα προϋπάρχοντα έργα αναφοράς. Ακολούθησε μια εκτενής αποδελτίωση των όρων που υπάρχουν ήδη στην ελληνόφωνη γλωσσολογική και μεταφρασεολογική βιβλιογραφία, κατόπιν μια πρώτη επιλογή ανάμεσα σε διαφορετικές αποδόσεις και συνώνυμα, ανάλογα με τη συχνότητα εμφάνισης και την ορθότητα απόδοσης των εννοιών, αλλά και τροποποίηση, κατά την κρίση μου, κάποιων παγιωμένων εννοιών. Για παράδειγμα, επελέγη ο όρος γλώσσα-πnγή αντί του όρου γλώσσα αφετηρίας, λόγω σαφέστερης συχνότητας εμφάνισης στην ελληνόφωνη βιβλιογραφία, ενώ ο γνωστός όρος faux amis αποδόθηκε ως ψευδοφίλιες λέξεις και όχι ως ψευδόφιλες λέξεις ή ψευδόφιλα, κατά παράβαση της υπάρχουσας βιβλιογραφίας, εφόσον κρίθηκε ότι το επίθετο ψευδόφιλος παραπέμπει στο φίλος του ψεύδους (κατά το υδρόφιλος) και όχι στην ψευδή φιλία, όπως το πρωτότυπο.[...]

(από τον πρόλογο του μεταφραστή)